TERGAST (1896-1974)
De dichter van deze week werd wel als “experimenteel “ aangeduid maar zijn werk is eerder als “vrij” te kenmerken in vergelijking tot de gedichten die in de jaren dat Nes Tergast (1896-1974) zijn werk publiceerde. Hij woonde langere tijd in Indonesië en zijn gedichten dragen ook sporen van dit verblijf, zonder dat hij een typisch vertegenwoordiger van de “oost” kan worden genoemd.
De Jan Campert-prijs werd in 1954 door hem geweigerd.[1]
In 1940 verscheen zijn bundel “Glas en schaduw” waarin dit gedicht is gepubliceerd. Het is een impressionistisch, dromerig en vrij gedicht, een herinnering van verborgen en vergankelijke schoonheid.
Hier is de tekst uit de bloemlezing “Dichters van dezen tijd” uit 1941.
[1]In het tijdschrift “Maatstaf“ verklaarde hij hierover ”dat ik ernstige bezwaren heb tegen resp. kritiek op het instituut van overheids- en semi-overheidsprijzen” en “vóór alles mijn vrijheid voor de toekomst ongeschonden wenste te houden.”