Nu pas zie ik dat ik toch een vindplaats heb genoteerd.
Bundel: Mijn lieve ouders / Ischa Meijer. - Amsterdam :
Prometheus, 1994

Wat een ontroerend gedicht! Vooral de versregels 'Aan vaders hand zijn zoon te zijn,/ door moeders zoenen te worden beloond/ Om niet’ grepen mij aan, ook door eigen ervaringen. In de versie die ik zelf eerder bewaard had lees ik 'Op moeders schoot te zijn beloond’. Andere lezing? Ik lees het slot, het verlangen om ‘alles goed te maken’ als een verwijzing naar de oorlogservaringen.

In mijn eerste jaar culturele antropologie in Leiden (1966-67) was het college 'niet-westerse sociologie' van prof. Van Lier verplicht. Dat was geen straf, integendeel. Rudi van Lier had een groot oratorisch talent en gaf college uit de losse pols, met veel verwijzingen naar de filosofie. Hij eiste van de studenten dat ze de inleiding in de filosofie van Von Wiese (in het Duits) lazen. En dat deden we braaf. Hij ergerde zich zichtbaar aan luie en ongeïnteresseerde studenten (zie gedicht). Hij was een bijzondere man. Zijn proefschrift ging over Suriname: "Samenleving in een grensgebied," een indrukwekkende studie.

Ha, leuk eens iets over Hiel te lezen. Maar 'De Schelde' van Peter Benoit is geen opera, maar een oratorium. Het werk is zeker niet geschikt voor scenische uitvoering.....

Elke zondagochtend verheug ik me op het gedicht van die dag. Aangenaam wakker worden! Soms oud, soms hedendaags, soms gemakkelijk, soms moeilijk, maar wat is gemakkelijk en wat moeilijk? Een ogenschijnlijk eenvoudig gedicht als dat van vandaag opent eindeloze mogelijkheden voor gedachten en gesprekken. Veel dank daarvoor! Deze reactie geldt ook voor al die keren dat ik niet gereageerd heb, maar wel degelijk van je keuze heb genoten!

Wat een prachtig gedicht! Mij treft bij Bredero altijd de warmte van zijn toon, zijn authenticiteit, naast de perfecte klassieke vorm. Als ik het goed heb is dit weer een voorbeeld van een paraklausithyron, een jammerklacht van de minnaar bij de gesloten deur van zijn geliefde, Je gaf er eerder voorbeelden van uit het werk van dezelfde dichter. Ze zijn bekend uit de klassieke Griekse en Latijnse liefdespoëzie en ook uit de liederen van Schubert, De stoep voor de gesloten deur is nat van de tranen van de minnaar.

Bilderdijk was buitengewoon erudiet, kende goed Grieks en Latijn. Dit ietwat ondeugende gedicht staat in een lange traditie. De kus, zeker de kus van de stervende geliefde, werd opgevat als letterlijk ‘bezield’ door de anima, de ziel. Door een kus wordt de ziel van de stervende meegegeven en leeft zo voort in de geliefde. De Nederlandse 16e-eeuwse dichter Janus Secundus schreef in het Latijn zijn Basia (Kussen) en is vertaald door Jan van Hout (begin 17e eeuw), J.H. Scheltema (begin 20e eeuw) en (een eeuw later) J.P. Guépin. Bilderdijk zal Janus Secundus en zijn antieke voorbeelden gekend hebben.