Dit gedicht spreekt mij aan.
De betrekkelijkheid van het meedoen aan de invulling van iedere dag en er voortdurend de betrekkelijkheid van inzien.
Gelukkig roep ik mijzelf vaak tot de orde en wissel de betrekkelijkheid in voor verwondering.

"betogeu"

Remco Campert roept nogal wat uiteenlopende reacties op, altijd met respect natuurlijk, want dat past ons tegenover de dood. Over zijn belang als dichter schijnen de meningen verdeeld, vaak verschuift het commentaar meteen naar de kwaliteit van zijn proza. Zijn lichtvoetigheid is iedereen opgevallen. Zelf zag hij zich het liefst als dichter. Ben ik dat met hem eens? Waarschijnlijk sloeg hij de diepzinnigheid van sommige gedichten hoger aan dan de lichtheid van zijn proza, en dat berust op een denkfout. Matig geschreven diepzinnigheid is minder dan goed geschreven lichtheid. Ik beschouw hem als onze beste minor poet.

Bij het lezen van dit gedicht moest ik erg aan l' Infinito van Leopardi denken. Ik stuur het hier in de oorspronkelijke tekst en met een vertaling.
Het gedicht is door P.N. van Eyck vertaald, maar ook anderen (o.a.Keuls) waagden zich eraan.

Maar over het beeld van de afgrond blijf je verder nadenken: Eckhart en een aantal mystici en bijvoorbeeld Baudelaire |(le Gouffre). Fascinerend, steeds weer.

L’Infinito
Sempre caro mi fu quest’ermo colle,
e questa siepe, che da tanta parte
dell’ultimo orizzonte il guardo esclude.
Ma sedendo e mirando, interminati
spazi di là da quella, e sovrumani
silenzi, e profondissima quïete
io nel pensier mi fingo; ove per poco
il cor non si spaura. E come il vento
odo stormir tra queste piante, io quello
infinito silenzio a questa voce
vo comparando: e mi sovvien l’eterno,
e le morte stagioni, e la presente
e viva, e 'l suon di lei. Così tra questa
immensità s’annega il pensier mio:
e 'l naufragar m’è dolce in questo mare.

De oneindigheid
Steeds was mij dees verlaten heuvel dierbaar
En deze hegge, die naar zoveel kanten
De blikken van de verste kimmen afsluit
Maar als ik zit en voor me staar, verbeeld ik
Ruimten, achter die hegge, zonder grenzen,
En stilten bovenaards, en grondeloze
Rust in mij de gedachte; om welke, bijna
Angst het gemoed bevangt. En daar ‘k de wind hoor
Bruisen door deze struiken, vergelijk ik
Met deze stem die oneindige stilte,
En de eeuwigheid doemt op in die herinnering,
En de dode seizoenen, en dit van heden,
Dat leeft, en zijn geluid. Aldus in deze
Onmeetlijkheid verdrinkt zich mijn gedachte
En schipbreuk is mij zoet in deze golven.

(Leopardi)

De inhoud van het prachtige klassieke gedicht doet mij eerder denken aan Spinoza dan aan de gomaristen. Ik kan zo gauw niet vinden of Hooft op de hoogte was van Spinoza’s werk.

Boeiend gedicht, boeiende dichter. Waarom worden zijn voornamen of initialen (L.Th.) niet vermeld? Ik ken hem ook als vertaler van enkele (Griekse) epigrammen uit de Anthologia Palatina verschenen in de bundel ‘Krekels in olijventuinen’, 1963. Die vertalingen hebben de waarde van oorspronkelijke gedichten. Zou het niet de moeite waard zijn die vertalingen, ook b.v. van Ida Gerhardt en anderen, in Ars Poetica te publiceren?